بعضی از فیلم ها پس از گذشت سالیان سال از پخش آنها، بازهم در ذهن ها و دل ها ماندگار هستند. به گونه ای که اکثر افراد با شنیدن یک نام، یک ماجرا و یا یک آهنگ به یاد آن فیلم می افتند. یکی از این فیلم های خاطره انگیز سینمای ایران، فیلم سینمایی بوی پیراهم یوسف ساخته آقای ابراهیم حاتمی کیا است. این فیلم با آهنگ بسیار زیبا و شنیدنی خود توانست قلب هزاران بیننده را با خود همراه سازد و هنوز که سالهای زیادی از اکران آن گذشته اشت، بازهم همه داستان و آهنگ زیبای آن را به خاطر دارند.
آهنگ فیلم سینمایی بوی پیراهن یوسف از ساخته های آهنگساز خوب کشورمان آقای محید انتظامی است. فیلم بوی پیراهن یوسف در سال ۱۳۷۴ ساخته شده است و در ارتباط با بازگشت آزادگان به کشور است. این فیلم در زمینه خود جزء موفقترین ها محسوب می شود. شاید عامل اصلی موفقیت و ماندگاری این فیلم را بتوان اهنگ زیبای آن دانست، به همین دلیل، امروز تصمیم داریم تا به بررسی آهنگ این فیلم بپردازنم و در انتهای مطلب، لینک دانلود آهنگ را برای شما عزیزان قرار دهیم. همراه ما باشید.
بوی پیراهن یوسف
سال ساخت ۱۳۷۴
كارگردان: ابراهیم حاتمی كیا
فیلمنامه: داریوش مودبیان، ابراهیم حاتمی كیا
مدیر فیلمبرداری: عزیز ساعتی
صدا: محمود سماك باشی
طراح صحنه: پرویز شیخ طادی
عكس: حافظ احمدی
جلوه های ویژه: عباس شوقی
تدوین: حسین زندباف
موسیقی: مجید انتظامی
طراح صحنه: پرویز شیخ طادی
چهره پرداز: مهرداد میركیانی
ازیگران: علی نصیریان، نیكی كریمی، جعفر دهقان، شیرین بینا، آتوسا قریشی، قاسم زارع، حمیدرضا تاج دوستی
تهیه كننده: مجید مدرسی
محصول: صحرافیلم
زمان: ۹۸ دقیقه.
خلاصه داستان: دایی غفور برخلاف دیگران كه اعتقاد دارند پسرش یوسف كه پلاكش را از شكم كوسه درآورده اند شهید شده، معتقد است پسرش هنوز زنده است. شبی دایی غفور كه راننده فرودگاه است دختری به نام شیرین را كه از فرانسه می آید سوار می كند و متوجه می شود كه برادر شیرین به نام خسرو قرار است همین روزها آزاد شود و شیرین هم منتظر آزادی برادرش است. دایی غفور به این دلیل به شیرین احساس نزدیكی می كند. به دایی غفور خبر می رسد كه خسرو توسط عراقی ها كشته شده اما دایی غفور این خبر را به شیرین نمی دهد و برخلاف واقعیت خانه شیرین را چراغانی می كند. شیرین به محض اینكه از واقعیت خبردار می شود از دایی غفور دلگیر شده و قصد رفتن از ایران را دارد. اما داماد دایی غفور كه معالجه خود را نیمه كاره رها كرده و به ایران آمده تا به مرز برود و شاهد آزادی اسرا باشد خبر می دهد كه اسم خسرو در لیست آزاد شده ها است. دایی غفور شیرین را از رفتن به فرانسه بازمی دارد و او را شبانه با خود به مرز قصر شیرین می برد. صبح روز بعد كه اسرا آزاد می شوند شیرین یوسف را در میان اسرا می بیند و…
بهترین فیلم ساخته شده درباره اسرای جنگی. حاتمی كیا این فیلم را به همراه برج مینو در یك سال كارگردانی كرد. بوی پیراهن یوسف یكی از بهترین ملودرام های حاتمی كیا و حتی سینمای ایران است. فیلم به بهترین شكل ممكن مسئله انتظار را به تصویر می كشد و درونی ترین حالات را روایت می كند. بازی علی نصیریان در این فیلم فوق العاده است و موسیقی فیلم نیز به یاد ماندنی است. این فیلم در زمان نمایشش چه در جشنواره و چه در اكران عمومی با استقبال چندانی مواجه نشد، اما پس از گذشت چند سال به فیلمی محبوب و دوست داشتنی بدل شد.
مجید انتظامی کیست؟
مجید انتظامی فرزند عزت‌الله انتظامی بازیگر کهنه کار سینمای ایران می‌باشد. او از دههٔ ۱۳۵۰ برای بیش از ۸۰ اثر سینمایی موسیقی متن نوشته و با دریافت ۴ سیمرغ بلورین برای فیلم‌های بای سیکل ران، روز واقعه، آژانس شیشه‌ای و دیوانه‌ای از قفس پرید مشترکاً به همراه حسین علیزاده و محمدرضا علیقلی برندهٔ بیشترین سیمرغ بلورین در بخش بهترین موسیقی متن جشنواره فیلم فجر شد.
«عقاب‌ها» پرمخاطب‌ترین فیلم سینمای ایران در پس از انقلاب است. این فیلم در سال ۱۳۶۴ اکران شد و حدود ۱۸ درصد از جمعیت آن زمان کشور به تماشایش نشستند.
درباره این فیلم اما حرف و حدیث بسیار است. یکی از معروف‌ترین نکاتی که درباره «عقاب‌ها» گفته می‌شود این است که بخش اعظم فیلم از تصاویر آرشیوی و روی میز مونتاژ ساخته شده است. ساخت موسیقی این فیلم را مجید انتظامی برعهده داشته است. او همین‌طور آهنگسازی فیلم «بوی پیراهن یوسف» را انجام داده که شاید امروز حتی برخی نام بازیگرانش را از یاد برده باشند، اما موسیقی‌اش را هنوز زمزمه کنند؛ موسیقی گوش‌نوازی که ماندگار شده است و مجید انتظامی راز ماندگاری این قبیل کارهایش را در بارها و بارها بازنویسی کردن موسیقی آنها می‌داند.
انتظامی در رابطه با آهنگ بوی پیراهن یوسف می گوید:
برای این فیلم هم بارها و بارها نوشتم. مثلا برای صحنه تونل هر بار می‌نوشتم و آقای حاتمی‌کیا روی دستگاه می‌شنید و می‌گفت خیلی عالی است و من همین را می‌خواهم. باز تا می‌رفت خانه من دوباره می‌نوشتم تا به چیزی که خودم دلم می‌خواست برسم. بالاخره یک نیمه شبی کار را تمام کردم و همان موقع زنگ زدم که آقای حاتمی‌کیا گفت می‌دانی الان ساعت چند است؟
اصلا روز و شب را متوجه نمی‌شدم و شام و ناهار را فراموش می‌کردم. یا آنجایی که دور میدان می‌چرخند من برای خودم داستانی درست کرده بودم. همیشه همین کار را می‌کردم. خیلی از فیلم‌ها یک صحنه‌هایی از آن درنمی‌آمد من برای خودم تصویرسازی می‌کردم و تصویری که در فیلم درنیامده بود در ذهن خودم ترسیم می‌کردم و براساس آن ذهنیت موسیقی آن را می‌نوشتم. مثلا کارگردان یک پرسوناژ را جلوی یک دیوار ایستانده و دوربین به صورت این نزدیک می‌شود، نظر کارگردان این بوده که مثلا این شخصیت الان به گذشته‌اش در جبهه یا دوران اسارت فکر می‌کند ولی فلاش‌بکی نداشتیم. من در ذهن خودم آن را می‌چیدم و سعی می‌کردم براساس ذهنیت خودم جلو بروم و چون ذهنیت کارگردان این بوده و درنیامده بود، موسیقی روی فیلم می‌نشست. گاهی هر کس از درمی‌آمد، اتود را برایش می‌گذاشتم. بابا، دوستانم، خانمم.
