اولین کنسرت زمستانی «دنگ‌شو» در پایتخت برگزار شد. اعضای این گروه پس از حدود یک سال و نیم دوباره به تالار وحدت تهران بازگشته بودند و این بار در فضایی کوچکتر اما نوستالژیک‌تر از برج میلاد با همت شرکت «آوای فروهر» روی صحنه رفتند. «دنگ‌شو» برای اجرای ششم و هفتم دی‌ماه منتخبی از قطعات خاطره‌انگیز و همچنین تک‌آهنگ‌های جدیدش را تدارک دیده بود. البته محوریت برنامه روی آثار خاطره‌انگیز قرار داشت و انگار حس و حال تالار وحدت هم اعضای این گروه را ترغیب کرده بود تا بیشتر به سراغ خاطرات سال‌های قبل خود بروند.
یکی از نکات حائز اهمیت اجرای «دنگ‌شو» که از ابتدا تا انتهای برنامه جلب توجه می‌کرد تلاش آنها برای تلفیق هنرهایی نظیر نقاشی و طراحی و تجسمی با موسیقی بود. از جمله اینکه در پشت سر اعضای گروه طرح صفحه گرامافون طراحی شده بود و «محمدسعید نقاشیان» در طول برنامه در حاشیه این صفحه، طرح و نقش‌های متنوعی را می‌کشید. صحبت‌های اولیه طاها پارسا پس از قطعه اول هم بی‌ارتباط با این نوع طراحی صحنه نبود چون او گفت:«ما میراث‌دار موسیقی هستیم. این موسیقی که شاید روزی با چکیدن قطره‌ای از باران روی صخره یا سطح دریا شروع شد و سپس به صفحات گرامافون و از آنالوگ به دیجیتال رسید. علیرغم اینکه موسیقی ظرف‌های متفاوتی پیدا کرده است اما این صدا است که می‌ماند.»
در بخش موسیقایی این کنسرت هم رپرتوار مفصلی برای مخاطبان تدارک دیده شده بود. «ابرها در گذرند»، «حلوا»، «آبان کاشی ۱۶»، «رد شو» و «ماهی‌ها» و قطعاتی از آلبوم «شیراز چل ساله» از جمله آثاری بودند که در این کنسرت اجرا شدند. در تنظیم کارها هم سعی شده بود با توجه به ترکیب اصلی اعضای گروه، تغییرات مختصری لحاظ شود. از جمله اینکه مثلاً در قطعات «رد شو» یا «ماهی‌ها» از دونوازی کمانچه و پیانو بهره برده بودند. قطعه «باد گناهکار» هم که فضایی کاملاً متفاوت نسبت به سایر آثار دنگ‌شو دارد در این برنامه دو مرتبه اجرا شد.
رضا شایا (پیانو و وکال)، طاها پارسا (ساکسفون و وکال)، سروش عدل (گیتار بیس)، خشایار روانگر (درامز)، ماکان خویی‌نژاد (ویلنسل)، آیدین ترکیان (کمانچه) و صبا صمیمی (تمبک) در این برنامه هنرنمایی کردند. «میلاد باقری» هم دیگر عضو دنگ‌شو است که اجرای قطعات را بر عهده داشت و چند قطعه از جمله «ای درد ای یار» را در فضایی احساسی و به تنهایی اجرا کرد.
