آنها از قبل هشدار داده بودند كه محل تمرین بسیار گرم است و هیچ وسیله ای برای تهویه هوای آن وجود ندارد. اما در نگاه اول چندان هم بد به نظر نمی رسید. یك اتاق كوچك كه فقط به اندازه اعضای گروه، سازها و آمپلی فایرها جاداشت.یك پنكه معمولی هم به تنهایی وظیفه خنك كردن اتاق را برعهده داشت. دورتادور اتاق با یونولیت پوشیده شده بود تا شاید به این ترتیب همسایه ها و ساكنان خانه از سروصدای تمرین در امان باشند. وقتی در اتاق بسته شد و دو تكه یونولیت بزرگ به اندازه در كه روی آن را با موكت پوشانده بودند پشت در اتاق قرار گرفت، می بایست تمرین آغاز شود. اما پیش از آن هریك از نوازنده ها در گوش های خود دستمال كاغذی گذاشتند و یكی دو نفر دیگر حاضر نیز از آنها پیروی كردند.
وقتی اولین قطعه آغاز شد تقریباً تمام اتاق می لرزید و در اثر دوبل پدال های درامز هر لحظه انتظار می رفت كل پنجره از دیوار بیرون بپرد تا این همه صدای موسیقی راهی برای رفتن به خیابان ها پیدا كند.
همایون مجدزاده (نوازنده گیتار)، اردوان انزابی پور (نوازنده گیتارباس)، وانیك وارطانیان (نوازنده درامز) و علی اظهری (نوازنده ریتم گیتار) مشغول تمرین بودند تا خود را برای كنسرت «كهت میان» در اوایل مردادماه آماده كنند و در عین حال منتظر انتشار اولین آلبوم گروه با نام «اكسیر» بودند.قطعه اول كه تمام می شود حتی مردمك چشم ها نیز عرق كرده اند و همه چیز تار دیده می شود. با شروع دوباره تمرین، دستمال كاغذی ها هم توان مقابله در برابر حجم زیاد صدا را ندارند و اتاق كوچك تمرین كهت میان به سفینه ای جدا از زمین تبدیل می شود كه انگار برای خود درحال چرخیدن در فضایی ذهنی است. چهار نوازنده آنقدر ادامه می دهند كه خودشان هم از نفس می افتند و سریع در و پنجره را باز می كنند. دستمال كاغذی ها را در می آورند تا مانند زمان تمرین مجبور نباشند به جای حرف زدن، داد بزنند.كهت میان، یكی از گروه هایی است كه از چند سال پیش به كار در حوزه موسیقی متال مشغول است و تاكنون اجرای چند كنسرت در تهران را در كارنامه خود دارد. اعضای گروه كه به غیر از اظهری همه بیش از ۳۰ سال سن دارند از چندین سال پیش و در زمان اوج این موسیقی در دنیا به سمت آن گرایش پیدا كردند و با وجود سپری شدن آن دوران هنوز به این سبك پایبند مانده اند. آنها در چند اجرای زنده خود نشان دادند كه در كار خود آنقدر جدی هستند كه فقط به پشت سرهم نواختن ردیف های گیتار و بداهه نوازی برروی صدای پس زمینه اكتفا نكنند. اما شاید چندسالی دیرتر از زمانی كه می بایست، امكان ارائه آثار خود را پیدا كردند.
موسیقی جوانان ۱۰ سال پیشدو هفته بعد از انتخابات، اعضای كهت میان در آپارتمانی در گیشا كه به اندازه كافی خنك بود دور هم جمع شدند و پس از انتشار اولین آلبوم گروه از ادامه تمرین های خود برای اجرای كنسرت در جشنواره تابستانه كیش می گویند. كنسرتی كه در تهران قصد اجرای آن را داشتند به دلیل پیدا نكردن سالن منتفی شد و حالا چشم امید به سالن های جزیره كیش دارند تا شاید جایی برای آنها داشته باشند.انتشار آلبوم اكسیر به آنها اعتماد به نفس بیشتری داده است اما چندان هم نسبت به فعالیت های آینده خود امیدوار نیستند.آلبوم اكسیر دارای هشت قطعه اینسترومنتال (سازی) در سبك متال است كه به زیرشاخه اسپیدمتال نزدیك تر به نظر می رسد. تمام قطعات آلبوم تا سال ۱۳۸۰ تنظیم شدند و به گفته مجدزاده آثار این آلبوم متعلق به پروژه ای هستند كه می بایست چهار سال قبل به پایان می رسید: «تعدادی قطعه اینسترومنتال داشتیم و فكر می كردیم تا چهار سال قبل پرداختن به آنها تمام می شود اما تاكنون طول كشیده است. خود ما هم نمی خواهیم در این ابعاد كار كنیم. موسیقی گروه هم به دلیل تغییر دو نفر از نوازنده ها، تغییر پیدا كرده است.»به نوشته اعضای گروه در سایت اختصاصی آنها «ایده اولیه موزیك كهت میان حدود سال ۱۳۷۴ برپایه عناصر موسیقایی شرقی در فضاهای تیره شكل گرفت. تیم هایی كه ذاتاً دارای مشخصه های متعدد تأثیرگذار هستند. این مشخصه ها عموماً متأثر از فضای شب، بیابان و بخصوص دنیای اسرارآمیز و جادویی افسانه ها است.»
در طول سال های ۷۸ تا ۷۹ اولین قطعات گروه ساخته شد اما تا تابستان ۸۱ هنگامی كه ساخت قطعات پایان پذیرفت به دلیل شكل نگرفتن گروهی منسجم و حضور همایون مجدزاده به عنوان نوازنده میهمان در گروه اكسیر، اجرای این قطعات متوقف شد.پس از اجرای كنسرت گروه اكسیر، با كنار هم قرار گرفتن علی خدادوست (نوازنده كیبورد)، خالد سندزاده (نوازنده درامز) و اردوان انزابی پور گروه به طور رسمی ثبت شد و كار خود را آغاز كرد. نخستین كنسرت رسمی گروه در اردیبهشت ۸۲ در تالار فارابی و در بهمن ماه همان سال نیز دومین كنسرت آنها در همان تالار به مدت شش شب اجرا شد.اما اوضاع گروه در اواخر سال ۸۲ تغییر كرد: «همه انتظار داشتند یك آلبوم بیرون بدهیم. به همین دلیل پروژه اصلی ما متوقف شد و به سراغ آلبوم اكسیر رفتیم. جمع كردن این كار با دو یا سه نفر نیز امكان پذیر بود. خود ما هم دیگر به طور دائم شنونده این موسیقی نیستیم اما احساس خوبی نسبت به آن داریم و در دوران جوانی با آن به این سبك از موسیقی جذب شدیم.» مجدزاده درحالی آن روزها را به خاطر می آورد كه در باره آلبوم گروه معتقد است: «فكر می كردیم این كار، ساده و روان تر خواهد بود و سعی كردیم به این ترتیب مخاطبان آلبوم بعدی خود را نیز جذب كنیم. آثار این آلبوم پایه ملودیك ندارند و براساس ردیف و ریتم گیتار ساخته شدند. ساخت این آلبوم یك ماه و ضبط آن دو ماه طول كشید.»تقریباً تمام قطعات آلبوم به طور كامل در یك استودیوی خانگی ضبط شده و تنها چند بخش كوتاه از سه قطعه كه با گیتار آكوستیك نواخته می شود در یك استودیوی رسمی ضبط شد. انزابی پور و مجدزاده از صدای آلبوم راضی نیستند اما فكر می كنند با امكاناتی كه داشتند؛ بهترین كار ممكن را منتشر كرده اند.خود آنها نیز می دانند كه دوران طلایی این موسیقی به سرآمده است هرچند به این موسیقی همچنان علاقه مند هستند.با این وجود هنوز گروهی وجود دارند كه با علاقه به دنبال آثار این سبك از موسیقی هستند كه هیچ نمونه ایرانی از آن نیز وجود ندارد. شاید تنها توجیه برای ساخت چنین آلبومی كه نمونه های خارجی فراوانی برای آن وجود دارد این دیدگاه مجدزاده باشد كه: «بالاخره می بایست یك نفر در ایران این موزیك را كار كند. هنوز با جوانان بسیاری برخورد می كنیم كه وقتی می بینند ما همچنان با این سبك موسیقی كار خود را ادامه می دهیم، ذوق زده می شوند و ما را تشویق می كنند…»انزابی پور نیز می گوید: «سالها پیش وقتی بچه ها در كوچه فوتبال بازی می كردند، دوست داشتند مارادونا شوند اما حالا همه می خواهند در آینده یك علی دایی دیگر باشند. ما هم می خواستیم چنین الگویی را در زمینه موسیقی به وجود بیاوریم. دوست داشتیم اسم «كهت میان» از ایران مطرح شود و به اوج برسد.»فقط برای خنده
و اینك وارطانیان بر خلاف زمان اجرای موسیقی كه برای نواختن پاساژ های پی در پی باید فعالیت زیادی داشته باشد، چندان حرف نمی زند. فقط وسط حرف های دیگر اعضای گروه در یك جمله برای این مطلب تیتر پیشنهاد می كند: «اكسیر، واقعاً اكسیر است» و یا «اكیسر زهر مار است».مجدزاده و انزابی پور در همان زمانی كه در حال انتشار اكسیر بودند به استودیو می رفتند و كار برروی دومین آلبوم خود كه هنوز منتشر نشده است را دنبال می كردندوارطانیان در آن زمان به كهت میان پیوست و در استودیو به نواختن درامز آلبوم دوم و در استودیوی خانگی به اجرای درامز اكسیر پرداخت.پس از آن علی اظهری نیز به آنها ملحق شد تا آلبوم دوم با آسودگی بیشتری نسبت به اكسیر منتشر و فشار كار آن بین چهار نفر تقسیم شود. این آلبوم نیز مانند كار اول گروه، اینسترومنتال است و از صدای خواننده در آن استفاده نمی شود. این مسأله همان نكته ای است كه احتمالاً تعدادی از مخاطبان این سبك از موسیقی را از آلبوم اكسیر نا امید می كند. آنها برای استفاده نكردن از خواننده چند دلیل دارند: «فكر می كنم در شرایط موجود با توجه به موسیقی ما امكان كاركردن با خواننده وجود ندارد. ضمن اینكه برای موسیقی خود اشعار انگلیسی در نظر داریم و شاید نتوانیم مجوز انتشار آنها را به دست آوریم. از سوی دیگر حقیقت این است كه در ایران خواننده ای نداریم كه بتواند با این موسیقی بخواند. در ابتدای كار خود بسیار تلاش كردیم كه با خواننده كار خود را دنبال كنیم و حتی امروز نیز قطعاً بسیاری ترانه انگلیسی داریم اما نمی توانیم آنها را كاری كنیم…هر چند مجدزاده این دیدگاه ها را مطرح می كند اما خود او نیز می داند كه: «موسیقی ما تا زمانی كه زبان انگلیسی نداشته باشد، بین المللی نمی شود و هیچ فردی به سراغ ما نمی آید.»
علی اظهری كه جوان تر از سه نوازنده دیگر است و ۲۴ سال سن دارد، امیدوارتر از آنها به نظر می رسد: «نمی خواهیم چیزی به ما بدهند. همین كه امیدوارمان كنند كافی است. اگر بدانیم در سن ۵۰ سالگی ما را قبول می كنند و این موسیقی را می پذیرند برای ما كافی است…»اما مجدزاده می گوید: «كارما از امیدواری و ناامیدی گذشته و به مرحله جنون رسیده ایم. یكبار پیشنهاد كردند برای اجرای كنسرت به انگلستان برویم و ما فكر كردیم دیگر ستاره موسیقی راك شده ایم. بعد كه هیچ سالنی در تهران حاضر نشد به ما اجازه اجرای كنسرت بدهد فكر كردیم همه چیز تمام شده است.وقتی سنتان از ۳۰ سال بیشتر شود می فهمید كه اجرای كنسرت در یك سالن كوچك یا انتشار آلبومی در تعدادی محدود آن چیزی نیست كه از ابتدا در فكر آن بودید. حالا فقط برای خنده، هفته ای یكبار دور هم جمع می شویم و تمرین می كنیم.»
گره كور
ایرانیان باستان عقیده داشتند كه یك ماه شمسی به ۳۰ جایگاه تقسیم می شود و ماه هر شب در یكی از آنها منزل می كند. بیست و ششمین جایگاه ماه، كهت میان نام داشت. پس از ورود اعراب به ایران نام این جایگاه ها تغییر پیدا كرد و كهت میان تنها نام دست نخورده باقی ماند. این بدان علت بود كه ماه اعراب یك شب كمتر از ماه ایرانی دارد و هیچ جایگزینی برای شب كهت میان وجود نداشت.
اسامی قطعه های آلبوم اكسیر نیز مانند نام گروه بار معنایی خاصی دارد كه تأثیری متفاوت از موسیقی بر مخاطب می گذارد. گوش دادن به هر یك از قطعه ها با توجه به نام آنها تجربه ای متفاوت از گوش دادن به آنها در حالت عادی است.مجد زاده درباره اولین قطعه آلبوم با نام «یادآوری» می گوید: «وقتی آرپژ اول و آخر قطعه را می ساختم، ۱۸ سالگی خودم را به یاد می آوردم و به انرژی آن دوران احتیاج داشتم و به همین دلیل این نام را برای آن انتخاب كردم. در قطعه سوم هم پس از پایان قطعه، احساس سخت و پر از خستگی به خودمان دست می دهد و به همین دلیل اسم آن شد «فساد تدریجی». نام قطعه های دیگر مثل «گره كور»، «كهنه پرست» و «ایستگاه آخر» نیز چنین حالتی دارند.» چهار نوازنده كهت میان همچنان به تمرین ادامه می دهند. آنها كه زمانی در فكر راه اندازی مؤسسه فرهنگی هنری كهت میان بودند اكنون با گره كور برگزاری یك كنسرت مواجه هستند.
اشتراک گذاری مطلب
لینک کوتاه برای مطلب
ایمیل شما آشکار نمی شود
