نغمات بیگانه در موسیقی ما

ساختار تشکیلات هر کشوری برای هریک از مقوله‌های سیاسی، اقتصادی، امنیتی، فرهنگی و اجتماعی‌اش به‌طور جداگانه یک سازمان دفاعی را پیش‌بینی کرده است تا در همه حال از کمیت و کیفیت آن مقوله در برابر هجوم عوامل تغییردهنده و احتمالاً زیان‌بخش دفاع کند.
مثال آشنای این واقعیت، وجود سازمان‌های عریض و طویلی است که به بهانه حفظ حریم ارضی، امنیتی، اقتصادی و غیره مبالغ کلانی از بودجه کشور را به خود اختصاص می‌دهند و البته گریزی هم از آن نیست. اما در حوزه فرهنگی، ما چنین سپرهای دفاعی را مشاهده نمی‌کنیم. شاید فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی سرشناس‌ترین و بزرگترین نهادی باشد که قرار است از یک بخش مهم فرهنگ ایرانی یعنی زبان پارسی، در برابر واژگان تازی و فرنگی و غیره به دفاع برخیزد.
در این خصوص به نظر می‌رسد موسیقی ملی و اصیل ایران به سبب اینکه متولی مشخص و مطلعی ندارد، بیشترین آسیب‌ها را از ناحیه نغمات عربی و غیره به جان می‌خرد. رادیو و تلویزیون دولتی ایران که علی‌الاصول می‌باید یکی از حامیان و پالایندگان موسیقی ملی ایران باشد، عملاً جلودار تخریب یکی از کهن‌ترین و ارزشمندترین مشخصه‌های هویت ایرانی شده است.
این رسانه پرقدرت و بی‌رقیب، چنان در ترویج موسیقی‌های بی‌هویت و بیگانه با جوهر فرهنگ ایرانی، شتابان می‌رود که گویی وظیفه‌ای جز این تخریب تأسف‌بار ندارد.
حتا موسیقی‌های آیینی-مذهبی هم با تقلید ناشیانه از رسانه‌ ملی به ورطهٔ بی‌ریشگی کامل کشیده شده‌اند و چه صداهای ناهنجار و غیردلنشینی که از مجریان امروزی این‌گونه موسیقی‌ها شنیده نمی‌شود.
در حال حاضر عمدهٔ نا به‌ سامانی‌های فرهنگی در حوزه موسیقی ایران، مربوط به سیطرهٔ موسیقی گریزان، بر تصمیم‌گیری‌های هنری و موسیقایی کشور است.
عدم درک هنر موسیقی به معنای عام و موسیقی ایرانی به معنای خاص از سوی افراد تصمیم‌ساز، رونق موسیقی‌های دست چندم در سطوح مختلف اجتماعی را شدت ‌بخشیده است.
برای مثال الحان بسیاری از بادیه‌نشینان دیروز حوزه خلیج فارس، به صرف اینکه عربی هستند و از نظر برخی ممکن است مقدس هم باشند، غالب فرصت های ممکن را به خود اختصاص می‌دهند و در این بین موسیقی پرمغز و ریشه‌دار ایرانی قربانی چنددستگی اهل موسیقی از یک طرف و نادانی و جهل تصمیم‌سازان فرهنگی کشور، از سوی دیگر می‌شود.
بنابراین همانگونه که دغدغهٔ حفظ زبان فارسی و پالایش آن از واژگان بیگانه در نهادی به نام فرهنگستان زبان و ادب پارسی تجلی یافته است ـ که البته عملکرد این مجموعه هم جای بحث فراوان دارد ـ می‌بایست سازمان یا نهادی هم برای پاسداری موسیقی ملی برآمده از هویت اصیل ایرانی و پالایش آن از نغمات بیگانه پدید آید تا بیش از این موسیقی ایرانی به ملغمه‌ای از عناصر ناهمگون تبدیل نشود.