آقا حسینقلی (۱۲۳۰[نیازمند منبع]، تهران – ۱۲۹۴، تهران)، از نوازندگان سرشناس تار اواخر دوران قاجار بود. او فرزند کوچک‌تر آقاعلی‌اکبر خان فراهانی قدیمی‌ترین نوازنده معروف تار دوره ناصرالدین‌شاه بود. آقا حسینقلی شاگرد برادر بزرگ خود میرزا عبدالله بود. سپس شاگرد آقا غلامحسین شد.
سومین فرزند آقا علی اکبرخان فراهانی است. آقا حسینقلی نزد برادران خود آقا میرزا حسن و آقا میرزا عبدالله و سپس پیش پسرعموی خود آقا غلامحسین به نواختن تار مشغول شد. بعدها او و برادر او آقا عبدالله جزء نوازندگان درباری شدند. تخصص وی نواختن تار با پنج سیم بود. او در نواختن تار بسیار چابک و زبردست بود و همه از جمله عارف او را بزرگترین استاد این هنر دانسته‌اند. وی در مجلس درس موسیقی نیز داشت و در ردیف سبک مخصوصی به‌کار می‌برد. آقا حسینقلی اولین هنرمندی است که به اتفاق چند نوازنده و خواننده برای پر کردن صفحات گرامافون به پاریس رفت و آثاری از او ضبط شد و این نخستین‌بار بود که اروپائیان موسیقی ایرانی را در اروپا می‌شنیدند. در مراجعت هم در استانبول کنسرت داد و نصف درآمد خود را به رسم اعانه به مدرسهٔ ایرانیان واگذار کرد. از شاگردان وی: ارفع‌الملک، غلامحسین درویش، میرزا غلامرضا شیرازی، و مرتضی نی‌داوود، خلیل فهیمی، یوسف فروتن، سرور حضور ، ابراهیم آژنگ را می‌توان نام برد. استاد علی نقی وزیری نیز در مجلس او حاضر شد و قسمتی از ردیف او را با خط موسیقی نوشت. از جمله صفحاتی که استاد به‌تنهائی در آن تار نواخته است می‌توان از ماهور،
سه‌گاه، شور، همایون و رهاب مسیحی نام برد. همسر او، سکینه از بستگان سنهٔور خان-آوزاخوان و نوازنده بود و به ردیف‌های موسیقی ایران آشنا و آقا حسینقلی از اطلاعات او استفاده کرد. فرزندان آقا حسینقلی به شهنازی شهرت دارند. فرزندانش (محمد حسن، اکبر و عبدالحسین) موسیقی را ادامه ندادند. دامادهای وی باقر رامشگر و رضاخان، از نوازندگان معروف به‌شمار می‌آیند.
