سیامک عباسی پس از مدت‌ها انتظار روی استیج رفت.
شامگاه دوشنبه ۲۹ شهریور ۱۳۹۵ را باید شبی مهم و متفاوت برای سیامک عباسی و هوادارانش دانست. این هنرمند پس از سال ها حضور در عرصه موسیقی که صرفاً به انتشار قطعات و موزیک‌ویدئوها اختصاص داشت، توانست به همت موسسه «آوای هنر» به مدیریت «محمد جلیل‌پور» برای اولین بار با مخاطبینش به صورت رسمی دیدار کند. او که طی این مدت تصویری از خود ارائه نداده بود، در اولین اجرای زنده از چهره‌اش رونمایی کرد تا مِن‌بعد روزهای متفاوتی را تجربه کند.
سیامک عباسی در حالی روی استیج نمایشگاه بین‌المللی می‌رفت که خیلی‌ها تصور می‌کردند او در کنسرتش هم چهرۀ خود را نشان نخواهد داد. نظرات جالبی در صفحه اینستاگرام او در این زمینه درج شده بود که هنوز هم خواندن آن‌ها خالی از لطف نیست!
اولین کنسرت سیامک عباسی با اجرای اولین قطعه منتشر شده از او -فرشتۀ پاک- آغاز شد. این قطعه در حالی توسط نوازندگان نواخته و توسط سیامک خوانده می‌شد که تا میانه‌های آن خبری از حضور خواننده روی استیج نبود تا اینکه سیامک همزمان با اجرای ترجیع‌بند جلوی میکروفون قرار گرفت و به انتظار مردمی با چشم‌های خیره و موبایل‌های آماده تصویربردای پایان داد.
او پس از اجرای اولین قطعه کنسرت، به خوش‌وبش با مخاطبین پرداخت و گفت: «می‌دانید که من اولین بار است که برای چنین جمعیتی می‌خوانم. شنیده بودم که این لحظات استرس خواهد داشت اما خیلی بیشتر از آنچه فکرش را می‌کردم استرس دارد! خوشحالم که این فرصت فراهم شد تا برای شما بخوانم.»
او سپس قطعه ریتمیک «تن سپرده به باد» را اجرا کرد و بعد به سراغ قطعه پرطرفدار «وقتی دلت شکست» رفت. قطعه‌ای که تیرماه ۱۳۹۰ منتشر شده بود و سیامک در این کنسرت از آن به عنوان قطعه مورد علاقه‌اش یاد کرد. این خواننده با اشاره به این که همه قطعات خاطره‌انگیزش را اجرا خواهد کرد، «تو که نیستی»، «جوونتر که بودم» و «شهر بارونی» را خواند و برای دقایقی استیج را برای تعویض لباس و همچنین آماده شدن گروه برای اجرای بخش آنپلاگد ترک کرد. در این بخش سیامک عباسی هم گیتار به دست گرفت و قطعه «عشق عمیق» با هم‌نوازی گیتار اعضای گروه اجرا شد.
در ادامه «امیر عظیمی» پشت پیانو نشست تا قطعات «من راهیم» و «من انتخاب شدم» با سولوی پیانوی او اجرا شود. همچنین سیامک مجبور شد به خاطر اصرارهای مکرر حضار، بخش‌هایی از قطعه «عشق دور» را جرا کند. او از اینکه این قطعه تا این اندازه مورد توجه قرار گرفته ابراز خوشحالی کرد. «عشق دور» از جمله قطعات آلبوم «خوشبختیت آرزومه» است که با استقبال مخاطبین روبرو شده است.
این هنرمند قطعه «روزهای خوب» را به مادرش -که در سالن حاضر بود- و قطعه «دچار» را با بغض به پدر مرحومش تقدیم کرد. قطعه پرطرفدار «خوشبختیت آرزومه» و نیز «خوبه حال من»، «رویایی»، «سقوط»، «فلسفه‌‌های پوچ» از دیگر قطعاتی بودند که در نخستین کنسرت سیامک عباسی به اجرا درآمدند. او این کنسرت را با اجرای مجدد قطعه «خوشبختیت آرزومه» با تنظیمی متفاوت به پایان رساند.
سیامک عباسی در تمام مدت این اجرا نشان داد خواننده‌ای توانمند و مسلط است و گویا از این فرصت چندساله به خوبی برای کسب آمادگی اجرای زنده استفاده کرده است.
علی معلم، محمدعلی بهمنی، بهاره رهنما، کامران تفتی، روزبه نعمت‌اللهی، مهرداد نصرتی، حسن علیشیری، نیما رییسی، رستاک حلاج، مهراوه شریفی‌نیا، امیرعباس گلاب، هومن نامداری، میثم یوسفی، آرش پاکزاد، امین قباد و… دیگر میهمانان این کنسرت بودند.
رضا تاجبخش –موزیسین سرشناس و رهبر ارکستر بابک جهانبخش- که از میهمانان این کنسرت بود، در پایان اجرا به خبرنگار «موسیقی ما» گفت: «شاید هر کس دیگری جای سیامک بود، نوع برخوردش در آغاز کنسرت، فرق می‌کرد. با توجه به اینکه چهرۀ او همچنان چند سال بعد از به شهرت رسیدن، دیده نشده بود، در لحظه ورود به استیج دو هزار نفر با چشم‌ها و موبایل‌هایشان روی او زوم کرده بودند. تا به حال در سالن میلاد چنین اتفاقی برای هنرمند دیگری نیفتاده بود که تا این اندازه مردم منتظر ورودش باشند. آن لحظه شوکه‌کننده است. اما از این‌ها بگذریم. می‌دانید که من آدم صریحی هستم. ما خواننده‌های بد زیادی داریم که شاید موفق هم باشند. اما سیامک از آن دسته خواننده‌هایی است که قواعد خواندن را بلد است و متولد ۱۳۷۵ هم نیست! بلکه خاک موسیقی را خورده و زمانی این اتفاق برایش افتاد که باید می‌افتاد. شاید اگر پنج سال پیش این افتاد می‌افتاد، زمان مناسبی برای او نبود. هرچند او سختی‌های زیادی کشید اما الان زمان مناسبی برای این اتفاق بود. سیامک خیلی زیبا اجرا کرد. در ابتدا کمی استرس داشت اما این اصلاً باعث نشد کوکش را از دست بدهد. از اواسط کنسرت به بعد هم که انگار کنسرتِ بیستمش را تجربه می‌کرد. سیامک گروه خوبی هم دارد و با اینکه غیر از امیر عظیمی، آرین کشیشی و بابک صفرنژاد بقیه نوازندگان را نمی‌شناختم، اما از کارشان لذت بردم. به خوبی با هم هماهنگ بودند. سیامک ثابت کرد که حتماً لازم نیست همراه با یک خواننده موفق، یک گروه با تجربۀ چندین ساله ساز بزنند و نوازندگان تازه‌کار هم می‌توانند کار حرفه‌ای و درست انجام بدهند. امیدوارم به همین خوبی ادامه بدهد و روزبه‌روز موفق‌تر شود چون از این نوع موزیک‌ها کم داریم. امیدوارم از جنس موسیقی سیامک بیشتر روی کار بیاید و حتی کسانی که می‌خواهند تقلید کنند، از این نوع موسیقی تقلید کنند!
حسین غیاثی نیز که به عنوان ترانه‌سرا در چند قطعه با سیامک عباسی همکاری کرده، درباره این اجرا به خبرنگار «موسیقی ما» گفت: «کنسرت سیامک برای من فراتر از تصورم خوب بود. چنین تصوری نداشتم که همه چیز این‌قدر خوب پیش برود. من در این همه سال به کنسرت‌های زیادی رفته‌ام اما اتفاقی که در ابتدای این کنسرت افتاد، نظیرش را ندیده بودم. من که سیامک را دیده بودم هیجان زیادی داشتم، فکرش را بکنید آن آدم‌هایی که چشمانشان به دنبال آرتیست محبوبشان می‌گشت چه هیجانی را تجربه کردند! آن صحنه اول واقعاً بی‌نظیر بود. سیامک خیلی درست و دقیق خواند و ارکستر هم خیلی خوب بود. این تولد دوباره‌ای برای سیامک بود و از این به بعد با انرژی بیشتر و خیال راحت از اینکه بطور مستقیم با مخاطبش روبرو است، باز هم کارهای خیلی خوبی تولید می‌کند. کما اینکه کارهای بسیار خوبی آمادۀ انتشار دارد. تازه در کنسرت او می‌فهمیم چقدر کارهای خوب و موفق دارد! آن قدر زیاد بود که انتخابشان برایش سخت بود. این کنسرت اتفاق خیلی خوبی برای دنیای موسیقی بود.»
سعید رضایی -آهنگساز و تنظیم‌کننده- نیز که در قطعه «آشتی» با سیامک عباسی همکاری کرده بود، پس از اجرای این هنرمند گفت: «سیامک عباسی با همان اولین آهنگ‌هایی که منتشر کرد نشان داد که تفاوت ویژه‌ای با بقیه خواننده‌ها دارد. فضای کنسرت او هم با بقیه کنسرت‌ها خیلی متفاوت بود. راستش من اصلاً انتظار نداشتم او در اولین کنسرتش این‌قدر خوب بخواند. از کنسرت‌هایی بود که خواننده واقعاً کوک می‌خواند. به نظرم حضور چنین خواننده‌هایی در آشفته بازار موسیقی، نعمت باارزشی است؛ خواننده‌هایی مثل سیامک عباسی یا رستاک حلاج که این‌قدر برای شعر اهمیت قائل می‌شوند و حالا می‌بینیم که سیامک در اجرا هم توانمند ظاهر می‌شود. بدون تعارف این کنسرت یکی از بهترین کنسرت‌هایی بود که من در سال‌های اخیر رفتم.»
میثم یوسفی -ترانه‌سرا- هم یادداشتی خودمانی درباره این کنسرت در اختیار «موسیقی ما» قرار داد که متن آن در ادامه می‌آید:
«یه روزی، روزهای دور، میومد ته جلسات خانه ترانه می‌نشست و اغلب اوقات هم ترانه نمی‌خوند. فکر می‌کردم این پسر چرا اینقد خجالتیه؟ روزایی که هنوز خانه‌ای برای ترانه بود که انگیزه‌ی همه‌ی ما برای پنجشنبه‌ها باشه. سعی کنیم بهترین کارامون رو بنویسیم، بهترین لباسامون رو بپوشیم، بهترین رفقامون رو پیدا کنیم. هرچی نگاه می‌کنم، همه‌ی حال خوب این روزهای موسیقی و ترانه از اون روزهای خانه‌ی ترانه تو سال های ٨٣ تا ٨٥ میاد! رستاک حلاج، روزبه بمانی، افشین مقدم، حسن علیشیری، حسین غیاثی، نادر بختیاری… بخوام لیست کنم خیلی زیاد می‌شه! روزهایی بود که همه باهم داشتیم پا می‌گرفتیم که فرداهامون رو بسازیم، فرداهایی که قطعاً هیشکی تصور نمی‌کرد دقیقن قراره چه شکلی باشه! اون زمان من که حس خاصی به سیامک نداشتم و رفاقتی نداشتیم، اما سیامک بارها گفته از من خوشش نمیومد و حس می‌کرده خیلی گنده دماغ و پرروئم که همه‌ش در حال کل‌کل با بقیه و تهاجمم. خودم که فکر می‌کنم خیلی عادی بودم! یکی دو ماه بعد از انتشار اولین کارش که نشنیده بودم، بعد از فرشته‌ی پاک، همدیگه رو تو یه محفل خصوصی‌تر دیدم و به سرعت عجیبی با هم جوشیدیم! حتماً انرژی خوبی از گذشته باهامون بود و الان هم زور رفاقت ما گردن کلفت‌تر از هر چیزی هست که پیرامون زندگی حرفه‌ای من یا سیامک می‌گذره! به همین دلیل اگه نگم که وقتی شب اول و اجرای اولش رو استیج اومد و بغض کرد، بغض کردم، اگه نگم با «دچار» که برای پدرش خونده گریه کرد و گریه کردم، قسمتی از واقعیت رو پنهون کردم. همه‌ی روزهای سخت و بدت گذشت رفیق و روزهای خوبِ سیامک عباسی شروع شد. فقط یادت نرفته که به هم قول دادیم باز هم از پاسداران تا چهارراه سهروردی رو پیاده بریم و از عشق و دلتنگی بگیم. می‌دونم این کارو می کنیم و ربطی به دیده شدنت نداره!»
واقعا قیافش رو نشون داده؟