بدون شک داریوش پدیده‌ای درتاریخ موسیقی ایران است، ترانه‌های داریوش از خواسته‌ها و افکار مردم ایران در سه دهه اخیر متاثر گشته. داریوش افسانه است. او یکی از هزاران خواننده ایست که در دوران معاصر چون ستاره می‌درخشد. ترانه‌های او در ارتباطی نزدیک با رنج و خوشی زندگی متداول ایرانیان است، مردمانی سختی کشیده و دوستدار آزادی. او با بیانی ژرف و بدور از اغراق به بیان احساسات ایرانیان می‌پردازد. موسیقی او همانند شعراش دارای نظم است، احساسات ژرف و عمیق، از اینرو ترانه‌های داریوش درقلب مردم جای دارد .
داریوش در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی درتهران بدنیا آمد. اوسالهای اولیه عمر خود را در میانه، کرج و کردستان سپری کرد.
استعداد خدادادی او در ۹ سالگی و در زمانی که برای اولین بار برروی صحنه سن مدرسه قرار گرفت آشکار شد و در ۲۰ سالگی توسط حسن خیاط باشی از تلوزیون ایران به مردم معرفی شد و با ترانه افسانه و جاوید « بمن نگو دوست دارم » درقلب مردم جای گرفت.
اوبا پیدایش عصر بی همتای سبک نوین موسیقی ایران همدوره بود . داریوش هرگز با عقاید تحمیلی به اجتماع خود سازگار نبود، ترانه‌های او حاصل اشعار و موسیقی انسانهایی وارسته چون شاملو، نادرپور، جنتی عطایی، قنبری و بیات است. این موضوع سبب گشت تا ترانه‌های او در رابطه با عشق، صلح، آزادی و عدالت سروده شوند.
پس از انقلاب دیگر عرصه‌ای برای داریوش و هنرش نبود ازاینرو وی از سرزمین مادری خود کوچ کرد . کارهای او شامل بیش از ۲۰۰ ترانه در ۲۵ آلبوم است. داریوش کنسرتهای بیشماری را در تالارهای بزرگ جهان چون Notably Wembley (لندن)، Carnegie Hall (نیویورک)، Kennedy Center (واشنگتن دی‌سی)، Koncertos (استکهلم)، Greek Theater (لس آنجلس) و Universal Amphitheater (لس آنجلس)به اجرا درآورده است . داریوش در هنر عکاسی نیز صاحب سبک است، همچنین در دو فیلم سینمایی «یاران» و «فریاد زیرآب» نیز ایفای نقش نموده. ترانه‌ها و پیامهای داریوش بسیار جلوتر از تفکرات عصر اوست .
حتی جهان عرب نیز با سبک غنی داریوش آشناست و ترانه‌های او را پذیرفته است، در فستیوال موسیقی، فیلم ورسانه‌های تصویری که چندی پیش در بحرین برگذار شد داریوش بعنوان نماینده سبک معاصر و منحصر بفرد موسیقی ایران این سبک را به جهان معرفی کرد و برنده بالاترین نشان صلح گشت. وی در مراسم اختتامیه این جشنواره ندای آزادی را بخصوص برای سرزمین مادری خود ایران، سرداد .
