در نسل فعلی محققان موسیقی ایران كنار محمدرضا درویشی به سختی بتوان به جز ساسان فاطمی و جهانگیر نصری اشرفی كسی را از چهره های محقق با آثار بالقوه ماندگار در زمینه موسیقی مناطق دانست. وقتی امكانات برابر در دست درویشی و افراد دیگر قرار گرفت، بسیاری چوب نبود دانش نظری درباره روش تحقیق را خوردند. عده ای دیگر دل به حال و هوای موسیقیدان های نواحی دادند كه نوای سازهایشان گویی از صدها سال قبل برمی آمد و معدودی هم بودند كه وقت و بودجه را به رفتن و گشت و گذار در محیط های بكر محلی تخصیص دادند، اما محمدرضا درویشی كسی بود كه سالها با همراه و بی همراه برای بررسی گنجینه هایی كه باید كشف می شدند، روستا به روستا و قریه به قریه كشور پهناورمان را گشت تا ببیند و بپرسد و ضبط كند و عكس بیندازد و جمع كند و گوشه ای بگذارد تا در فرصتی منتشر كند وتا امروز چیزهایی منتشر شده اند و در راهند، آن نوشته ها و صداهایی كه باید منظم و طبقه بندی شوند تا قسمتی از میراث علم بشری محسوب شوند و به گوش علاقه مندان برسند و خود، علاقه مند به فرهنگ كشور تولید كنند. بارها پیمودن ۱۶۴۸۱۹۵ كیلومتر مربع زمین كه گاه فاقد آب مناسب شرب بود و كاركرد كبد درویشی را مختل كرد و مكرر شنیدن برای پیدا كردن بهترین نمونه ها و معرفی برخی از آن بهترین های كمیاب به جشنواره های داخلی و خارجی، توانی را می خواهد كه از یكی از این دو دلیل برمی آید: یا بودجه و سازمان و نظام مالی خاص باید پشتوانه چنین كاری در حفظ گنجینه هنری كشور باشد كه سازمان های متوالی ثابت كرده اند چنین نیست یا عشق و علاقه خاصی باید پشتوانه هر نوع فعالیت تحقیقی درباره هنر كشور قرار گیرد تا نتیجه ای حاصل شود. گرچه این عشق و علا قه كافی نیست و وجود افرادی كه سر از كار علمی و روش های علمی برای انجام دادن كارها درنمی آورند و مشتی اطلاعات طبقه بندی نشده كه محصول جست وجوها و هروله هاشان به این سمت وآن سمت است، نشانه ای است از لزوم شناخت علمی درباره تحقیق، درباره مقوله بكر دست نخورده ای به نام موسیقی مناطق و نواحی. این نكته به این معناست كه اگر فردی علاقه كافی به كار تحقیق داشته باشد و با دل كار كند، الزاما چیز دندانگیری نصیب استفاده كننده ها از تحقیق نخواهد شد و اگر فردی صرفا با دیدگاه عقلانی به سراغ موسیقی نواحی برود، به علت كاملا حسی بودن این نوع هنر، برون ده مناسبی نتیجه فعالیت او نخواهد بود. ضبط آثار نوازندگان و خوانندگان پیشكسوت موسیقی مناطق ایرانی نیاز به برقراری رابطه حسی مناسب با آنها دارد و فردی كه صرفا عقل محور باشد، لاجرم از پس این كار برنمی آید، همچنین تبعات ایجاد آن رابطه حسی آنقدر زیاد است كه بسیاری را یارای تحمل خواسته ها و توقعات این استادها نیست و درویشی توانسته است هر دو- حس و عقل را – برای تحقیق یا تحقیقاتی كه قسمتی از زندگی اش شده اند، به كار گیرد. معمولا اگر كسی باهوش باشد پس از اشعار پیدا كردن نسبت به این همه مشكل به كل چنین كار پرسختی ای را به كنار می گذارد و به صورت تفننی به تحقیق خود ادامه می دهد.روال در فعالیت جدی هنری در ایران همیشه بر این منوال بوده است كه مسوولان نهادهای دولتی در پی ارایه بیلان كاری بوده اند و تهیه كننده های بخش خصوصی، عمدتا دل در گروی برآورده كردن سطحی ترین نیازهای حسی قاطبه مردم داشته اند. به این ترتیب افرادی كه به سراغ فعالیت های هنری رفته اند یا عمده توان خود را در جهت برآورده كردن یكی از این دو نیازها به كار می گیرند یا اصولا بی خیال انجام كار حرفه ای در زمینه فرهنگ و هنر می شوند. خیل میان مایگان موسیقی مردمی ایران و نبود حتی یك ستاره كه همه آثارش بتواند مورد توجه مخاطبان خود آن فرد و نه همه مخاطبان تولیدات فرهنگی محسوب شود، مهمترین دلیل این مدعاست كه كار حرفه ای كردن فرد باهوش در زمینه موسیقی ایرانی، قربانی كردن خود اوست و درویشی هم، یك قربانی خودخواسته است.برگزاری دوره های اول تا سوم جشنواره موسیقی مناطق را محمدرضا درویشی به عهده داشت، اما او به دلیل اختلاف سلیقه ها و نبود هماهنگی با مدیریت های موسیقی كشور از این فعالیت استعفا داد. دو دوره بعدی جشنواره سالانه موسیقی مناطق را فردی دیگر برعهده گرفت كه انتقادات فراوانی را به ارمغان آورد و در راس این انتقادها، استفاده نشدن از علم و تجربه درویشی بود. اوایل همین امسال در گفت وگوی ایرانشهر با دبیر جشنواره نواحی قبلی، وی در پاسخ به این انتقادها صرفا اعلام كرد كه درست نیست همه ساله فقط یك نفر دبیر جشنواره باشد، اما امسال و با تغییر مدیریت مركز موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، جشنواره ای كه فرزند درویشی بود دوباره به دامان خود او بازگشت. امید كه مدیریت مركز موسیقی امسال كاری كند كه دیگر دستمزدهای ۵ رقمی به اهل موسیقی محلی و دستمزدهای ۷ رقمی به عكاسان جشنواره ها تخصیص نیابد.
اشتراک گذاری مطلب
لینک کوتاه برای مطلب
ایمیل شما آشکار نمی شود
