اسکرتزو
قطعه دوبلی است که ساختمانش یادآور منوئه است . مثل منوئه ، این فرم سه ضربی است ، ولی با سرعتی بسیار تندتر از منوئه. اسکرتزو در اوایل قرن ۱۹ ظاهر شد، هر چند که ایتالیایی ها از قرن ۱۶ ، واژه اسکرتزو را برای آثاری با کاراکتر شاد و ملودیک و غیر مذهبی یا قطعات سازی به کار می بردند. اسکرتزو از بتهوون به بعد، به عنوان واژهای برای نامیدن فرم خاصی استفاده و در همین زمان سازماندهی شد و جایی که در سونات و سنفونی قبلا به منوئه اختصاص داشت به اسکرتزو داده شد. با تفاوتی که اسکرتزو به سبب کاراکتر مدرن و ریتمیکش با منوئه پیدا کرد، دیگر برای رقص مورد استفاده قرار نگرفت . شوپن اسکرتزو را به عنوان فرمی مستقل به کار برد. دو گونه ای که اسکرتزو پیدا کرد. ( بخشی از سنفونی یا سونات و یا به صورت قطعه ای مستقل ) در قرن بیستم فراموش نشد ( آن را به خصوص در سوئیت لیریک، اثر برگ می توان دید).
سرناد
سرناد در اصل فرمی است آوازی بوده که به فرمی منحصرا سازی (و گاهی آوازی) تبدیل شده است . این فرم مابین دیورتیسمان و سنفونی جای می گیرد، نسبت به دیورتیسمان بسیار گسترده تر و ملودیک تر از آن و دارای ابعادی کوچک تر از سنفونی است و معمولا ارکستر حجیمی برایش در نظر نمی گیرند . از طرف دیگر سبک در آن بیشتر حالت کنسرتانت دارد. سرناد در دوران سبک فاخر (نیمه دوم قرن ۱۸) بسیار رواج داشت و به خصوص زمانی که موزار در خدمت آرشیدوک سالزبورگ بود، تعداد زیادی سرناد برای اجرا در حین صرف غذا یا اجرا در هوای آزاد نوشت . مصنفین مدرن ( روسل ، شوئنبرگ ، استراوینسکی ، میلو) این فرم را که در قرن ۱۹ فراموش شده بود مجددا به کار گرفتند .
سنفونیا
فرم نا مشخصی است ، به عبارت دقیق تر این فرم در طول زمان چندین مشخصه متفاوت به خود گرفته است . در ابتدای قرن ۱۷ ، سنفونیا را قطعه ای می دانستند سازی با نوشتاری از نظر ریتم مشابه با سونات یا کانزون داسونار و اساسا پولی فونیک . ولی در اواسط این قرن ، هویت دیگری برای آن قائل شدند ؛ در این دوران ، سنفونیا تبدیل شد به سوناتی که در ابتدای پارتیتا یا یک اثر آوازی قرار می گرفت . از لولی به بعد ، واژه سنفونیا و اورتور به سبک ایتالیایی با هم یکی شد ؛ سپس با گسترش و استفاده زیاد از آن ، سنفونیا به قطعاتی ارکستری گفته شد که دارای چند موومان بود . سنفونی کلاسیک از همین جا به وجود آمد ، که غنی تر از نظر سبک و متقارن تر از نظر توازن بود . سنفونیا مدت زمانی همان مفهوم اورتور به سبک ایتالیایی را پیدا کرد ، ولی در اواخر قرن ۱۸ فراموش شد .
